طراحی و ساخت بستر تمایز کبدی برای بهبود چسبندگی و تکثیر سلول های بنیادی مزانشیمی

بیشتر بیماران کبدی مدت زیادی منتظر عضو پیوندی خواهند بود. توانایی سلول های بنیادی مزانشیمی در تمایز به سلول های شبه کبدی امید تازه ای برای درمان بیماری های کبدی است. مهندسی بافت، تمایز کبدی را با اتصال گروه های گوناگون مانند گلیکوزآمینوگلیکان هایی همچون هپاران سولفات به سطوح کشت، بهبود داده است. در تمایز کبدی، جدا شدن و مرگ سلول ها مشکلی است که کارایی سلول درمانی را کاهش می دهد. هدف این مطالعه، طراحی و ساخت بستری با الگوبرداری از ماتریکس خارج سلولی کبد است که بتواند از چسبندگی و تکثیر سلول های بنیادی مزانشیمی حمایت کند. در این پژوهش، کلاژن به گونه ای فیزیکی روی سطح ظروف کشت پلی استیرنی پوشش داده شد. برای تهیه ی بستر کلاژن-گلیکوزآمینوگلیکان، مولکول های هپاران سولفات، به صورت کووالان به وسیله ی edc به کلاژن متصل شد. میزان چسبندگی سلول به روش شمارش سلولی و تکثیر سلول به دو روش شمارش سلولی و mtt بررسی شد. وجود گلیکوزآمینوگلیکان روی کلاژن به وسیله رنگ آمیزی با سافرونین o تأیید شد. نتایج نشان داد که بیشترین میزان چسبندگی سلول ها به ترتیب مربوط به ماتریکس کلاژن، کلاژن-هپاران سولفات و پلی استیرن است. بستر کلاژن نیز بیشترین میزان تکثیر سلولی را نشان می دهد؛ پس از آن، ماتریکس کلاژن-هپاران سولفات توانست بستر مناسب تری نسبت به سطح پلی استیرن برای تکثیر سلول ها فراهم کند. این مطالعه نشان می دهد که ماتریکس شبیه سازی شده کبدی با استفاده از کلاژن همراه با گلیکوزآمینوگلیکان می تواند چسبندگی و ماندگاری سلول های بنیادی مزانشیمی را در سطح بهتری در مقایسه با سطوح معمولی کشت سلولی حمایت کند.